W sobotę, 13. kwietnia, miałam honor i zaszczyt wziąć udział w uroczystościach poświęcenia sztandaru Chorągwi Harcerek w USA. Uroczystości odbyły się w Chicago.
Początkiem pracy harcerek w Stanach Zjednoczonych było spontaniczne zakładanie zastępów instruktorskich na przełomie 1949 i 1950 roku. Pracę organizowały przede wszystkim instruktorki wykształcone w Polsce przed drugą wojną światową, które w wyniku wojny znalazły się poza granicami Polski. Kilka z nich przeżyło wojnę w Polsce i przeszło przez zieloną granicę już po zakończeniu działań wojennych. W 1950 roku było już ich tyle, że hm. Janina Odrzywolska-Gazdajka (z Detroit) stworzyła pierwszy, korespondencyjny zastęp instruktorek “Nowe Płomienie” (1950-62), do którego należały instruktorki rozsiane po USA i Kanadzie. W 1951 roku zaczęły powstawać lokalne zastępy instruktorek, których członkinie również organizowały zastępy i drużyny młodzieżowe. Obecnie istnieją następujące zastępy instruktorek: w Chicago (“Pasieka”), w Detroit (“Iskry”), na Wschodnim Wybrzeżu (“Zorza”), w Brooklyn, NY ( “Żubrzyce”), w Seattle (“Zdrój”), oraz na Zachodnim Wybrzeżu (“Kłosy”).
W lipcu 1951 roku przyjechała do Nowego Jorku hm. Ewa Karpińska Gieratowa, jako delegatka Głównej Kwatery na Stany Zjednoczone. W kwietniu 1952 została mianowana pierwszą Komendantką Chorągwi Harcerek w USA, którą była do września 1954 roku. Kolejnymi komendantkami Chorągwi były: hm. Jadwiga Maskowa (1954-56), Janina Odrzywolska Gazdajka* (1956-58), Irena Kisielnicka Łukomska (1958-67), Janina Kuś (1967-69), Jadwiga Chruściel (1969-73), Helena Boguniewicz (1973-74), Ewa Jastrzębska (1974-75), Anna Klonowska (1975-79), Kinga Rzyska (1979-85), Anna Klonowska (1985-88), Włada Wojciechowska* (1988-91), Gabriela Sokołowska Backiel (1991-2003), Lusia Bucka (2003-09), Kinga Rzyska (2009-11), Krysia Kajkowska Merrick (2011-16) i Beata Pawlikowska (2016-22). Obecnie, od 2022 roku funkcję tę sprawuje Kinga Banaś Żądło.
Uroczystości poświęcenia sztandaru rozpoczęły się mszą świętą w pięknym kościele Świętej Trójcy w Chicago. Ksiądz pwd. Andrzej Torzke odprawił mszę świętą i poświęcił nasz sztandar. Obecne na uroczystościach cztery z pięciu byłych komendantek Chorągwi zostały „matkami chrzestnymi” sztandaru. Na uroczystości przybyli również dhna Naczelniczka, Danusia Figiel, hm., z Kanady, Przew. Okręgu Dh. Zbyszek Pisanski, hm., z CA, Komendantka Chorągwi harcerzy dh. Marcin Czabański, hm. z MI, i Szczepowa z Kanady, dhna. Gosia Jach, hm. Były też sztandary hufców “Tatry” (Chicago), “Ziemia Rodzinna” (Detroit), “Podhale” (Wschodnie Wybrzeże) i “Mazowsze” (CA, AZ, i CO).
Po mszy św. przeszliśmy do sali pod kościołem, gdzie odbył się krótki bankiet (przemówienia, tańce, oglądanie zdjęć z ostatnich 50. lat na dużym ekranie i smaczny posiłek, dzięki KPH z Chicago i Addison), a na koniec kominek harcerski. Cała uroczystość była piękna i fajnie było być częścią tej chwili w historii naszej chorągwi!
Poniżej podaję symbolikę sztandaru, tak jak została ona opisana w programie:
“Sztandar to jest znak, który pokazuje człowiekowi, skąd wyszedł i dokąd idzie. To jest jakby drogowskaz. Ale więcej niż drogowskaz. Bo drogowskaz wskazuje tylko kawałek drogi, a sztandar pokazuje całe życie.” Ks. Prof. Józef Tischner
Na awersie widnieje krzyż harcerski na czerwonym polu. Jest to najważniejsza odznaka harcerska pełna symboliki przedstawiającej nasze zasady i cele działalności. A czerwone tło przypomina nam o Polsce, na znak Ojczyzny, której zawsze służymy.
Rewers reprezentuje działalność naszej chorągwi w Stanach Zjednoczonych. Widać na nim kolory narodowe USA, biało-niebieski krzyż oraz nazwę i datę powołania chorągwi wyhaftowaną czerwoną nicią. Krzyż symbolizuje służbę, z którą idziemy na cztery strony kraju i świata. Szara lilijka symbolizuje źródło, z którego wszystkie czerpiemy siłę do pracy nad sobą i dla innych. A koło wokół lilijki przypomina nam, że wszystkie jednostki, od najmniejszej gromadki skrzatów po najpotężniejszy hufiec, są złączone w jedną spójną chorągiew. Bo tylko razem możemy osiągnąć nasze cele, ideały i marzenia.
Czuwaj!
Teresa Wiącek, hm.
